Nadchodzi Wielkanoc. Najbardziej znaczącym symbolem Wielkanocy jest jajko. Symbolika Wielkanocy jest oczywiście głęboko chrześcijańska, ale w swojej istocie nawiązuje do prastarych wierzeń i praktyk leżących u zarania historii ludzkiej religijności. A jajo, jako symbol prapoczątku, jest dużo starsze niż chrześcijaństwo. Od tysiącleci uważane jest za symbol życia, odradzania się i zmartwychwstania.
A więc ab ovo. Olbrzymie jajo, z którego wykluł się świat, wyłoniło się z chaosu. To źródło i początek wszystkiego, jeden z najstarszych i najpopularniejszych symboli. Wiele ludów pierwotnych wierzyło, że wszechświat był ogromnym jajem, uformowanym przez wszechmocnego, niewidzialnego Boga. W jaju skumulowane są siły życiowe i tajemnice odradzającej się przyrody. Jajo pojawia się również w mitach śródziemnomorskich, oznaczając nieboskłon, na który składa się siedem sfer. Z jaja powstała Ziemia, ze skorupy Niebo. Jajo, jako symbol życia, pojawia się także w legendach skandynawskich, prasłowiańskich, celtyckich, egipskich, babilońskich, a nawet filipińskich, indyjskich czy aborygeńskich. U Słowian jajko związane było z kultem boga słońca, było symbolem solarnym, symbolem nowego życia i narodzin, a także amuletem przeciw złym mocom, występowało w obrzędach wiosennych i ku czci zmarłych. Jajo wielkanocne jest symbolem nowego życia, przezwyciężeniem śmierci, symbolem zmartwychwstania, jest nadzieją, której nie wolno tracić. Jajko było i jest ważnym symbolem w wielu systemach religijnych – w wierzeniach egipskich i rzymskich, także w judaizmie.
Pisanka też nie jest wymysłem naszej cywilizacji. Jajka od dawna zdobiono w celach magicznych. W ludowych wierzeniach zwyczaj ten warunkował ciągłość świata. Zdobione jajka pomagały zapewnić zdrowie i dorodność ludziom i zwierzętom gospodarczym. Zwyczaj dekorowania jaj znany jest od ponad 5000 lat. Pierwsze pisanki pochodzą z Asyrii, późniejsze z Egiptu, Persji, Rzymu i Chin. Dekorowanie skorupki miało spotęgować cudowne właściwości jajek. Ornamentyka była pełna bogatej symboliki – znaki solarne odwoływały się do odrodzenia i wieczności, figury geometryczne były symbolem nieskończoności. Symbolika ukryta była także w barwie – czerwień i biel poświęcono domowym duchom opiekuńczym, czerń i biel – duchom ziemi, a zieleń nawiązywała do odrodzenia przyrody i miłości, która wraz z rodzinnym szczęściem ukryta była w brązie.
