Nadchodzi Wielkanoc. Najbardziej znaczącym symbolem Wielkanocy jest jajko. Symbolika Wielkanocy jest oczywiście głęboko chrześcijańska, ale w swojej istocie nawiązuje do prastarych wierzeń i praktyk leżących u zarania historii ludzkiej religijności. A jajo, jako symbol prapoczątku, jest dużo starsze niż chrześcijaństwo. Od tysiącleci uważane jest za symbol życia, odradzania się i zmartwychwstania.

A więc ab ovo. Olbrzymie jajo, z którego wykluł się świat, wyłoniło się z chaosu. To źródło i początek wszystkiego, jeden z najstarszych i najpopularniejszych symboli. Wiele ludów pierwotnych wierzyło, że wszechświat był ogromnym jajem, uformowanym przez wszechmocnego, niewidzialnego Boga. W jaju skumulowane są siły życiowe i tajemnice odradzającej się przyrody. Jajo pojawia się również w mitach śródziemnomorskich, oznaczając nieboskłon, na który składa się siedem sfer. Z jaja powstała Ziemia, ze skorupy Niebo. Jajo, jako symbol życia, pojawia się także w legendach skandynawskich, prasłowiańskich, celtyckich, egipskich, babilońskich, a nawet filipińskich, indyjskich czy aborygeńskich. U Słowian jajko związane było z kultem boga słońca, było symbolem solarnym, symbolem nowego życia i narodzin, a także amuletem przeciw złym mocom, występowało w obrzędach wiosennych i ku czci zmarłych. Jajo wielkanocne jest symbolem nowego życia, przezwyciężeniem śmierci, symbolem zmartwychwstania, jest nadzieją, której nie wolno tracić. Jajko było i jest ważnym symbolem w wielu systemach religijnych – w wierzeniach egipskich i rzymskich, także w judaizmie.

Pisanka też nie jest wymysłem naszej cywilizacji. Jajka od dawna zdobiono w celach magicznych. W ludowych wierzeniach zwyczaj ten warunkował ciągłość świata. Zdobione jajka pomagały zapewnić zdrowie i dorodność ludziom i zwierzętom gospodarczym. Zwyczaj dekorowania jaj znany jest od ponad 5000 lat. Pierwsze pisanki pochodzą z Asyrii, późniejsze z Egiptu, Persji, Rzymu i Chin. Dekorowanie skorupki miało spotęgować cudowne właściwości jajek. Ornamentyka była pełna bogatej symboliki – znaki solarne odwoływały się do odrodzenia i wieczności, figury geometryczne były symbolem nieskończoności. Symbolika ukryta była także w barwie – czerwień i biel poświęcono domowym duchom opiekuńczym, czerń i biel – duchom ziemi, a zieleń nawiązywała do odrodzenia przyrody i miłości, która wraz z rodzinnym szczęściem ukryta była w brązie.

Na ekrany polskich kin wszedł właśnie poruszający pełnometrażowy film dokumentalny Szukając Vivian Maier zrealizowany przez Johna Maloofa i Charliego Siskela – przedstawiający niewiarygodną, choć do bólu prawdziwą historię Vivian Maier, ogromnie utalentowanej i bardzo tajemniczej kobiety, która przez całe życie ukrywała przed światem swój wielki talent. Film był pokazywany na wielu festiwalach, od Toronto i Berlina po Miami i Rio de Janeiro. Historia przywodzi na myśl zeszłoroczny film Searching for Sugar Man Malika Bendjelloul o poszukiwaniu Sixto Rodrigueza albo Buena Vista Social Club Wima Wendersa z 1999 roku, poświęcony grupie wiekowych muzyków kubańskich, którzy przed wieloma laty grywali razem w hawańskim klubie. Muzycy doczekali sukcesu, Vivian Meier niestety nie...

Dziś Prima aprilis, dzień żartów, więc dziś o sztuce będzie z przymrużeniem oka. Pierwszego kwietnia opowiada się zmyślone historie, robi przeróżne dowcipy i żartuje się z naiwnych, bądź nieostrożnych ludzi. Dzień ten uważa się za niepoważny i nie należy robić w nim żadnych ważnych rzeczy. Pierwszy kwietnia obchodzimy jako dzień radosny, w którym celowo próbuje się wprowadzić innych w błąd. Wśród żartownisiów są i tacy, którzy bawią się sztuką współczesną, trochę wprowadzają nas w błąd, trochę z nas żartują. Pierwszego kwietnia możemy przyjrzeć się sztuce w konwencji żartu. Jeśli ktoś potraktuje to poważnie, tym gorzej dla niego.